ซาตานที่คุ้นเคย

อรุณดวงใหม่ฉายทอแสง
ไล้ขาที่ตะกายลุกยืน
หมู่วิหกร้องเพลงเบิกฟ้า
ม้าไม้กำลังหมุนไปด้วยรอยยิ้ม
สรรพชีวิตล้วนมีความสุข
ต่างระบำเล่น
โลกกลับมาสวยงามอีกครั้ง

ยามบ่ายแขวนความหวังขึ้นในปุยเมฆ
กำลังใจแหวกว่ายถึงฝั่งแล้ว
ร่างที่ล้มเมื่อวันวารลุกยืนอีกครั้ง
และความสุขอิ่มพองจนสุกปลั่ง
รอยยิ้มเบ่งบานสะพรั่งเต็มที่
เต็มที่จนร่วงโรย .....

ความจีรังชราภาพในโพล่เพล่
ยัดเยียดภาพคนรักเก่าหวนคืน
วกมาในความเจ็บตรงที่เดิม
ที่หัวใจเคยมีรักจากเธอ

วาวใบมีดเปล่งประกาย
ดอกราตรีฟุ้งกลิ่นคลุ้มคลั่ง
โชยคาวเลือดคลุมความมืด
แทรกในคร่ำครวญโหยไห้

และฉัน
กรีดแขนตัวเองทับรอยเดิม
เลือดไหลลบความเจ็บช้ำ
ชะล้างภาพคนรักในอดีต

อีกครั้งในความมืดกับความเหงา
ฉันนั่งคุยกับซาตานที่คุ้นเคย
ถึงความสุขจอมปลอม
ที่ผ่านมาตลอดกลางวัน

เสียงพระเจ้ากระซิบแผ่วแผ่ว
พรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างนี้
วนไปและวกกลับซ้ำซ้ำ
เฉกเช่นความตายที่หวนคืน



อาเมน... พระเจ้าผู้ไถ่บาปแห่งโลกด้วยโลหิตอันศักดิ์สิทธิ์ ขอทรงโปรดปลดปล่อยทาสผู้สังเวยความเจ็บปวดแด่พระองค์
ลูกแกะที่กำลังติดในแร้วของพรานล่าเนื้อ ทรงปลดปล่อยวิญญาณแห่งความทุกข์นี้ให้กลายเป็นเพียงแค่ฝันร้ายข้ามคืนด้วยเถิด

ปิ่นณรี รำพัน

8 - 11 - 49