ค่ำคืนอันวิปลาส

ข้าฯ ผู้ว่ายในคลองพระเนตร
สายธารมลทินที่รายรอบ
วังวนบาปในสันดานปุถุชน
ล่องผ่านวันคืนอันทรมาน
ลมหายใจที่ไหลทีละเฮือก
เพื่อเฝ้ารอเธอคนนั้น
สู่เส้นทางการชำระล้าง

เธอผู้สัมผัสขอบโลกที่เที่ยงแท้
ลอยเหนือมรรคาแห่งมายาภาพ
และในดวงตาคู่นั้น
ประจักษ์เฉกเช่นข้า
ว่าความสุขไม่มีอยู่จริง
และดอกไม้แห่งจินตนา
ไม่เคยเบ่งบานบนโลกนี้

โอ..บทเรียนอันรวดร้าว
ที่แอบซ่อนมาในความรัก
ทรมานเหลือเกินจะทน
หัวใจที่ตายซากราวผีดิบ
เริ่มมองโลกผ่านดวงตาคู่ใหม่
ลิ้มรสความเจ็บปวดอันหฤหรรย์
เลือดซึมไหลจากเนื้อที่ปริแตก
สั่นระริกกระตุก..กระตุก

ภายใต้ผ้ารัดศรีษะพระองค์
เพื่อรองมงกุฎหนามที่แหลมคม
ทิ่มแทงทรมานผู้ศรัทธา
ก่อนเอื้อมหัตถ์แห่งราชา
จะประทานโอบอุ้มข้า
สู่ภพสรวงดินแดนสวรรค์
ขอพระผู้เป็นเจ้าจงเมตตา
ขอพระองค์นำรักคืนไป
จากใจข้าด้วยเถิด... เอเมน

ปิ่นณรี รำพัน
18 - 10 - 49