ฉัน

หากคิดเข้าใจ
ตัวตนของฉัน
จงผูกมิตรกัน
ในฝันที่มัวหมอง
..........
แสนเศร้า


#บทวาบกวี 5 บรรทัด
ปิ่นณรี รำพัน

ซาตานที่คุ้นเคย

อรุณดวงใหม่ฉายทอแสง
ไล้ขาที่ตะกายลุกยืน
หมู่วิหกร้องเพลงเบิกฟ้า
ม้าไม้กำลังหมุนไปด้วยรอยยิ้ม
สรรพชีวิตล้วนมีความสุข
ต่างระบำเล่น
โลกกลับมาสวยงามอีกครั้ง

ยามบ่ายแขวนความหวังขึ้นในปุยเมฆ
กำลังใจแหวกว่ายถึงฝั่งแล้ว
ร่างที่ล้มเมื่อวันวารลุกยืนอีกครั้ง
และความสุขอิ่มพองจนสุกปลั่ง
รอยยิ้มเบ่งบานสะพรั่งเต็มที่
เต็มที่จนร่วงโรย .....

ความจีรังชราภาพในโพล่เพล่
ยัดเยียดภาพคนรักเก่าหวนคืน
วกมาในความเจ็บตรงที่เดิม
ที่หัวใจเคยมีรักจากเธอ

วาวใบมีดเปล่งประกาย
ดอกราตรีฟุ้งกลิ่นคลุ้มคลั่ง
โชยคาวเลือดคลุมความมืด
แทรกในคร่ำครวญโหยไห้

และฉัน
กรีดแขนตัวเองทับรอยเดิม
เลือดไหลลบความเจ็บช้ำ
ชะล้างภาพคนรักในอดีต

อีกครั้งในความมืดกับความเหงา
ฉันนั่งคุยกับซาตานที่คุ้นเคย
ถึงความสุขจอมปลอม
ที่ผ่านมาตลอดกลางวัน

เสียงพระเจ้ากระซิบแผ่วแผ่ว
พรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างนี้
วนไปและวกกลับซ้ำซ้ำ
เฉกเช่นความตายที่หวนคืน



อาเมน... พระเจ้าผู้ไถ่บาปแห่งโลกด้วยโลหิตอันศักดิ์สิทธิ์ ขอทรงโปรดปลดปล่อยทาสผู้สังเวยความเจ็บปวดแด่พระองค์
ลูกแกะที่กำลังติดในแร้วของพรานล่าเนื้อ ทรงปลดปล่อยวิญญาณแห่งความทุกข์นี้ให้กลายเป็นเพียงแค่ฝันร้ายข้ามคืนด้วยเถิด

ปิ่นณรี รำพัน

8 - 11 - 49

หลั่งอักขระทะลักบทกวี

หากเธอใคร่จะกุมจินตนา
เสกสร้างบทกวี
จงร่วมอภิรมย์ดูดดื่ม
คลุกเคล้าวิญญาณอันคลุ้มคลั่ง
สมสู่ความคิดเปล่าเปลือย
สนองตัณหาอย่างเสรี
จากดวงใจที่สัตย์ซื่อ
จนหลั่งทะลักอักษรนับหมื่น
บทกวีนับพัน
ท่วมท้นสู่เส้นบรรทัด
บนจักรวาลอันลี้ลับ
ที่กวีทุกนามเคยพำนัก
คลี่จินตนาการห่มตัวเองไว้
ซุกงำจิตวิญญาณจากฝูงชน

มีเพียงเธอ
คนเดียว
ที่รู้จักดินแดนแห่งนั้น


ปิ่นณรี รำพัน
3 - 11 - 49

คือความตายที่ดีที่สุด

กรีดแขนตัวเองอีกแล้ว
บนท่อนเนื้อที่ย่อยยับ
ชะโลมเลือด...
ทำร้ายตัวเอง...
เพื่อปลดปล่อยหัวใจผู้ทรมาน
จากทัณฑ์แห่งรัก
แต่กำแพงหินก็ยังคมกริบ
ป้อมปราการก็ยังสูงชันเช่นเดิม

ดีที่สุดยามนี้
คือหวังใครคนหนึ่ง
เอื้อมมือฉุดขึ้นจากความช้ำ
กลัดหนองที่อักเสบ
ทดแทนความลวงด้วยรักที่แท้
ทว่า...โลกนี้
ไม่เคยอุบัติแห่งรักแท้
มีเพียงตำนานที่ล่อแขวนไว้
ดึงดูดแมงเม่าโหยกระหายรัก
สู่กองเพลิงแห่งทุกข์อันนิรันดร์

ดีที่สุดรองมา
คือหันเข้าหาความตาย
ปิดทุกบานหน้าต่างประตู
ปิดไฟทุกดวงให้มืดสนิท
กล่อมทาสผู้ภักดีให้หลับใหล
ก้าวพ้นจากชีวิตที่อับเฉา
ด้วยการตายเร็วขึ้น !

ปิ่นณรี รำพัน
22 - 10 - 49

ค่ำคืนอันวิปลาส

ข้าฯ ผู้ว่ายในคลองพระเนตร
สายธารมลทินที่รายรอบ
วังวนบาปในสันดานปุถุชน
ล่องผ่านวันคืนอันทรมาน
ลมหายใจที่ไหลทีละเฮือก
เพื่อเฝ้ารอเธอคนนั้น
สู่เส้นทางการชำระล้าง

เธอผู้สัมผัสขอบโลกที่เที่ยงแท้
ลอยเหนือมรรคาแห่งมายาภาพ
และในดวงตาคู่นั้น
ประจักษ์เฉกเช่นข้า
ว่าความสุขไม่มีอยู่จริง
และดอกไม้แห่งจินตนา
ไม่เคยเบ่งบานบนโลกนี้

โอ..บทเรียนอันรวดร้าว
ที่แอบซ่อนมาในความรัก
ทรมานเหลือเกินจะทน
หัวใจที่ตายซากราวผีดิบ
เริ่มมองโลกผ่านดวงตาคู่ใหม่
ลิ้มรสความเจ็บปวดอันหฤหรรย์
เลือดซึมไหลจากเนื้อที่ปริแตก
สั่นระริกกระตุก..กระตุก

ภายใต้ผ้ารัดศรีษะพระองค์
เพื่อรองมงกุฎหนามที่แหลมคม
ทิ่มแทงทรมานผู้ศรัทธา
ก่อนเอื้อมหัตถ์แห่งราชา
จะประทานโอบอุ้มข้า
สู่ภพสรวงดินแดนสวรรค์
ขอพระผู้เป็นเจ้าจงเมตตา
ขอพระองค์นำรักคืนไป
จากใจข้าด้วยเถิด... เอเมน

ปิ่นณรี รำพัน
18 - 10 - 49

เมื่อพระเจ้าเมินตะวัน

วันหนึ่งเมื่อพระเจ้าหันหลัง
ให้เธอผู้แพ้รัก
จงเปิดตาเข้าไปในความมืด
มองหาสันดานดิบ
ที่มีรสชาติอันแสบสันต์
จับมือไปกับความเศร้า
โผเข้าหาวงแขนผู้รอคอย
คืออ้อมกอดแห่งซาตาน
ที่ไม่เคยทอดทิ้งผู้ชะโลมกาย
สังเวยเลือดด้วยแผลรัก
ค่ำคืนที่ไม่เปลี่ยวเหงา
ค่ำคืนที่เงาจันทร์ปลุกปีศาจให้ตื่น
ค่ำคืนที่ผีร้ายจะก่อกบฎ
ลุกขึ้นเถิดผู้โหยคร่ำ
ผู้ตะกายขึ้นจากฝั่งทะเลรัก
เปล่งวาจาบรรเลงบทกวี
ละเลงคำประกาศสู่อนันตภพ
ดังว่า
ความรักที่ห้อยแขวน
ส่องสกาวประดับจินตภพ
คือเลื่อนลอยของนักเพ้อฝัน
ผู้ไล่ตามเงาของอากาศ

เธอจะเจอแต่ความระทมขมขื่น
หลอกตัวเองว่ากำลังเจอรักที่แท้
ทั้งที่มันไม่มีจริงตั้งแต่ต้น...........

ปิ่นณรี รำพัน
10 - 10 - 49

เขานั้นกำลังโกหก

ยามคุณอกหัก
เขาว่าความรักจะหลบไปอยู่ที่เดิม
ไม่ได้หายไปไหน
รอใครสักคนคืนรักมาใหม่
.. .. ..
รดหัวใจให้ฟื้นตื่นอีกครา

ยามคุณอกหัก
ผิดหวังจากคนรัก
เขาที่กำลังบอกคุณว่า
ความรักไม่ได้หายไปไหน
.. .. ..
เขานั้นกำลังโกหก

ยามนี้ฉันอกหัก
ผิดหวังจากคนรัก
กลับพบความจริงว่า
รักไม่ได้หายไปไหน
.. .. ..
มันไม่มีจริงตั้งแต่แรก

ปิ่นณรี รำพัน
6 - 10 - 49

อจินตรัยแห่งศรัทธา

ฉันคร่ำครวญใต้จิตสำนึก
โดดเดี่ยวราวแก้วเปล่าน้ำ
อ้างว้าง..

อนันตกาลแห่งภพมืด
ฝังร่างเจ้าของหัวใจ
มอดไหม้วิญญาณเป็นเถ้าผง
อจินตรัยแห่งศรัทธา
ถูกจองจำระหว่างเทพมาร
พลิกหัวใจเข้าสู่วิกลจริต
ทุกคืนทีละน้อย
คลืบคลานมาในฝันวันเก่า
เดิมเดิม..

ซ้ำแล้วซ้ำอีก..
ในคืนที่เงียบเหงา
โดยไม่ตั้งใจ..
เสียงน้ำตากรีดร้องแทนคำพูด
เป็นความตายที่ยังหายใจ
ไม่ใช่ความตายของเธอ
แต่เป็นความผิดของฉัน
ขอโทษ...ฉันผิดเอง
ทุกสิ่งระหว่างเรา ..ฉันผิดเอง

ปิ่นณรี รำพัน

หากความรักทอดทิ้งเธอ V

ฉันไม่อาจจะเขียนสิ่งใดได้อีก
ปลาน้ำลึกกำลังเกยหาด
ดวงดาวกำลังร่วงหล่น
แต่เธอคงไม่เข้าใจ

สักวัน
หากเธอมีหัวใจดวงเดียว
อัดแน่นด้วยชีวิตและความฝัน
ถูกขโมยไป
เธอก็จะไม่เหลืออะไรให้เขียน
เช่นฉัน
มีเพียงความเศร้าที่โอบกอด
จมชีวิตในความระทมทุกข์
หายใจด้วยความเจ็บปวด
ไร้แสงริบรี่ให้มองหา
โลกจะทอดทิ้งเธอให้อยู่ลำพัง
แบมืออันว่างเปล่าที่สิ้นหวัง
ตายไปอย่างเงียบเงียบ

ดูดอกไม้ในกระถางนั้นซิ
มันถอดใจยืนต้นตาย
แห้งเหี่ยวกลางสายฝน
เช่นฉันยามนี้
รู้สึกเหมือน....
กำลังใช้ชีวิตโดดเดี่ยว
อยู่ในขุมนรกทั้งเป็น

ปิ่นณรี รำพัน
7 - 10 - 49

หากความรักทอดทิ้งเธอ IV

นั่งมองเตียงที่ว่างเปล่า
ในห้องมืดของคนไร้ค่า
ถูกทิ้ง....

ลากตัวเองไปซุกในซอกแคบ
จมอดีตที่เคยทุ่มไว้ทั้งชีวิต
ไม่อยากร้องไห้เหมือนคนอ่อนแอ
บอกตัวเองให้เก็บกดมันไว้
แต่น้ำตามันก็คลอ...
เอ่อล้นออกมาเอง
ฉันเกลียดน้ำตาตัวเอง

ไม่อยากนั่งเฉยเฉยอยู่แบบนี้
หัวใจมันเต้นไวเกินระงับ
เสียงด่าทอตัวเองดังมาจากภายใน
และชีวิตก็หลุดจากร่างตามเขาไป
ตั้งแต่วันนั้น....

ตั้งแต่วันนั้น
ฉันก็ฝันถึงความเจ็บปวดและภาพปีศาจ
นอนหนุนคมมีดจนหลับไหล
บาดแผลบนร่างกายมีนับพัน
บาดแผลในใจมีเพียงแห่งเดียว
ทุกครั้งที่กรีดคมมีดลากไปบนแขนซ้าย
ฉันเจ็บ..... และสีแดงของเลือดก็ไหล

รู้สึกเพียงรสชาติชนิดหนึ่งที่สาสม
แต่...ความเจ็บมันไม่เคยเข้าถึงใจ
ไม่เคยเข้าถึงภาพของเธอ
ที่ฝักรากอยู่ในที่ลึกสุดของหัวใจ
เพราะ..... ฉันยังคงรักเธออยู่

ปิ่นณรี รำพัน
13 - 10 - 49