หากความรักทอดทิ้งเธอ IV

นั่งมองเตียงที่ว่างเปล่า
ในห้องมืดของคนไร้ค่า
ถูกทิ้ง....

ลากตัวเองไปซุกในซอกแคบ
จมอดีตที่เคยทุ่มไว้ทั้งชีวิต
ไม่อยากร้องไห้เหมือนคนอ่อนแอ
บอกตัวเองให้เก็บกดมันไว้
แต่น้ำตามันก็คลอ...
เอ่อล้นออกมาเอง
ฉันเกลียดน้ำตาตัวเอง

ไม่อยากนั่งเฉยเฉยอยู่แบบนี้
หัวใจมันเต้นไวเกินระงับ
เสียงด่าทอตัวเองดังมาจากภายใน
และชีวิตก็หลุดจากร่างตามเขาไป
ตั้งแต่วันนั้น....

ตั้งแต่วันนั้น
ฉันก็ฝันถึงความเจ็บปวดและภาพปีศาจ
นอนหนุนคมมีดจนหลับไหล
บาดแผลบนร่างกายมีนับพัน
บาดแผลในใจมีเพียงแห่งเดียว
ทุกครั้งที่กรีดคมมีดลากไปบนแขนซ้าย
ฉันเจ็บ..... และสีแดงของเลือดก็ไหล

รู้สึกเพียงรสชาติชนิดหนึ่งที่สาสม
แต่...ความเจ็บมันไม่เคยเข้าถึงใจ
ไม่เคยเข้าถึงภาพของเธอ
ที่ฝักรากอยู่ในที่ลึกสุดของหัวใจ
เพราะ..... ฉันยังคงรักเธออยู่

ปิ่นณรี รำพัน
13 - 10 - 49