หากความรักทอดทิ้งเธอ II

ไขว้คว้าหนทางผวากอด
กลางภาพอดีตอันมืดมิด
ราตรีขับแสงตะวันสิ้นแล้ว
รัตติกาลอันหนาวเหน็บ
ข้ายื่นปลายเท้าลอยออกไป
พ้นขอบเตียงและภาวนา
อธิษฐานในความมืด
วิญญาณจากขุมนรกจะโผล่
ผุดขึ้นมาท่ามกลางความฝัน
ฉุดกระชากข้าลงอเวจีนรก
ให้หลุดพ้นจากโลกอันแสนเศร้า

คำมนต์ที่เคยสวดก่อนพริ้มหลับ
ข้าลบมันทิ้งพร้อมศรัทธาในพระเป็นเจ้า
ทิ้งตัวลงบนหมอนแห่งความขื่นขม
ยื่นมือลอยพ้นจากขอบเตียง
รอคอยความชั่วร้าย
ฉุดกระชากลงสู่ห้วงนรกโลกันต์
พร้อมหัวใจที่ยังคิดถึงเธอ
หัวใจตายซากที่ข้าเกลียดตัวเอง
ที่ไม่อาจลบเธอไปจากใจ

ข้ารู้สึก..เหมือนกำลังใช้ชีวิตอยู่ในขุมนรก

# ปิ่นณรี รำพัน
5 - 10 - 49