อจินตรัยแห่งศรัทธา

ฉันคร่ำครวญใต้จิตสำนึก
โดดเดี่ยวราวแก้วเปล่าน้ำ
อ้างว้าง..

อนันตกาลแห่งภพมืด
ฝังร่างเจ้าของหัวใจ
มอดไหม้วิญญาณเป็นเถ้าผง
อจินตรัยแห่งศรัทธา
ถูกจองจำระหว่างเทพมาร
พลิกหัวใจเข้าสู่วิกลจริต
ทุกคืนทีละน้อย
คลืบคลานมาในฝันวันเก่า
เดิมเดิม..

ซ้ำแล้วซ้ำอีก..
ในคืนที่เงียบเหงา
โดยไม่ตั้งใจ..
เสียงน้ำตากรีดร้องแทนคำพูด
เป็นความตายที่ยังหายใจ
ไม่ใช่ความตายของเธอ
แต่เป็นความผิดของฉัน
ขอโทษ...ฉันผิดเอง
ทุกสิ่งระหว่างเรา ..ฉันผิดเอง

ปิ่นณรี รำพัน