เมื่อพระเจ้าเมินตะวัน

วันหนึ่งเมื่อพระเจ้าหันหลัง
ให้เธอผู้แพ้รัก
จงเปิดตาเข้าไปในความมืด
มองหาสันดานดิบ
ที่มีรสชาติอันแสบสันต์
จับมือไปกับความเศร้า
โผเข้าหาวงแขนผู้รอคอย
คืออ้อมกอดแห่งซาตาน
ที่ไม่เคยทอดทิ้งผู้ชะโลมกาย
สังเวยเลือดด้วยแผลรัก
ค่ำคืนที่ไม่เปลี่ยวเหงา
ค่ำคืนที่เงาจันทร์ปลุกปีศาจให้ตื่น
ค่ำคืนที่ผีร้ายจะก่อกบฎ
ลุกขึ้นเถิดผู้โหยคร่ำ
ผู้ตะกายขึ้นจากฝั่งทะเลรัก
เปล่งวาจาบรรเลงบทกวี
ละเลงคำประกาศสู่อนันตภพ
ดังว่า
ความรักที่ห้อยแขวน
ส่องสกาวประดับจินตภพ
คือเลื่อนลอยของนักเพ้อฝัน
ผู้ไล่ตามเงาของอากาศ

เธอจะเจอแต่ความระทมขมขื่น
หลอกตัวเองว่ากำลังเจอรักที่แท้
ทั้งที่มันไม่มีจริงตั้งแต่ต้น...........

ปิ่นณรี รำพัน
10 - 10 - 49