คือความตายที่ดีที่สุด

กรีดแขนตัวเองอีกแล้ว
บนท่อนเนื้อที่ย่อยยับ
ชะโลมเลือด...
ทำร้ายตัวเอง...
เพื่อปลดปล่อยหัวใจผู้ทรมาน
จากทัณฑ์แห่งรัก
แต่กำแพงหินก็ยังคมกริบ
ป้อมปราการก็ยังสูงชันเช่นเดิม

ดีที่สุดยามนี้
คือหวังใครคนหนึ่ง
เอื้อมมือฉุดขึ้นจากความช้ำ
กลัดหนองที่อักเสบ
ทดแทนความลวงด้วยรักที่แท้
ทว่า...โลกนี้
ไม่เคยอุบัติแห่งรักแท้
มีเพียงตำนานที่ล่อแขวนไว้
ดึงดูดแมงเม่าโหยกระหายรัก
สู่กองเพลิงแห่งทุกข์อันนิรันดร์

ดีที่สุดรองมา
คือหันเข้าหาความตาย
ปิดทุกบานหน้าต่างประตู
ปิดไฟทุกดวงให้มืดสนิท
กล่อมทาสผู้ภักดีให้หลับใหล
ก้าวพ้นจากชีวิตที่อับเฉา
ด้วยการตายเร็วขึ้น !

ปิ่นณรี รำพัน
22 - 10 - 49